Sonra çocuk büyüyor. Akli ve vicdani olgunluğa sahip olduğunda bilimsel verilerin, psikolojinin, pedagojinin verilerinin ışığı altında ve dinin bize vaz ettiği o prensiplerin ışığında anne-babasının bazı davranışlarının yanlış olduğuna karar veriyor. Fakat bu hüküm üst beyinde oluşmuş bir hükümdür. Düşünce boyutunda oluşmuş bir karardır bu.
Fakat alt beyin ben yaşadığımı bilirim diyor. Ben duyduğumla değil yaşadığımla amel ederim diyor. İçimizdeki çocuk böyle programlanmış.
Dolayısıyla bizler düşünüyoruz ve bundan sonra böyle yapacağız diyoruz. Fakat bu karar sadece üst beyin düzeyinde vermiş olduğumuz bir karar. Kalp buna niyet ediyor, üst beyin karar veriyor, fakat bunun birde davranışa dönüşebilmesi için duygu safhasına ihtiyacı var. Duyguya ihtiyacı var. İşte orada zincir kopuyor. Çünkü alt beyin o çocukluk döneminde yaşadıkları parametrelerin ışığı altında bir duygu açığa çıkartıyor. O duygu öfke, duygu kırgınlık, endişe, tedirginlik, pişmanlık, suçluluk…..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder