11 Eylül 2015 Cuma

İçimizdeki anne baba konuşunca...

Hani kimi zaman içimizdeki sesten yakınırız ya, içimizdeki ses sürekli beni eleştiriyor, içimdeki ses sürekli bana ne yapacağımı söylüyor, içimdeki ses beni suçluyor, içimdeki ses bana acıyor. İşte o ses çoğu zaman içimizdeki anne baba tarafımızın sesi.

Eğer bir yerde çocuk varsa anne-babalar da vardır. İçimizde de eğer bir çocuk varsa ki var, o çocuğa nezaret eden, izleyen, takip eden, gözeten, ona yönergeler veren, ona müdahalelerde bulunan, koruyan, kollayan, onu terbiye etmeye çalışa, onu dış dünyanın tehlikelerinden korumaya çalışan bir yapı da muhakkak suretle vardır.

İşte buna biz anne baba tarafımız diyoruz. Evet iç dünyamızda, beynimizde bir ebeveyn tarafımız var.

Nasıl oluşuyor bu anne baba tarafı?
Nasıl ki ülkelerin birbiri nezdinde büyükelçilikleri varsa, insanların da özellikle de bizim hayatımızda özel bir yeri olan insanların da zaman içerisinde bizim üzerimizde bir temsilcilikleri, bir karşılıkları oluşmaya başlıyor.
Ki bizim hayatımızdaki en önemli insanlarda anne ve babamızdır. 

Çocukluk döneminde her an bize nezaret ederler. Her an bizler onların gözetimi altındayız ve her an her şeyimize yorum yaparlar, konuşurlar, bize yönergeler verirler, tavsiyeler verirler, bazen bize kızarlar, bazen bizi eleştirirler, suçlarlar. 

Bütün bu eylemler, söylemler bizim iç dünyamızda bir karşılık meydana getirir. Beynimizde anne babamıza karşılık bir yapı oluşur.

Sonra biz büyürüz. Fakat bu oluşan yapı var olmaya ,işlemeye  konuşmaya devam eder.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder